You’ll go wherever you’re meant to go
Vrijdag 12–08–2016
Ik werd wakker en merkte dat ik ook eigenlijk wel goed wakker was. Het bed in dit hostel was hard en ik begon te woelen, omdat ik last van m’n nek kreeg. Toen ik op m’n telefoon keek was het pas 6:15. Na 2 uur van links naar rechts te hebben gedraaid, ben ik er maar uitgegaan om te douchen en te ontbijten. Ik ging toevallig aan tafel zitten bij een Nederlandse moeder en haar zoon. Na een bakkie oploskoffie gingen we allebei weer onze eigen weg. Een Duits stel wat bij mij op de kamer sliep nodigden me uit voor een bakkie filter koffie, omdat ze allerlei camping spullen bij zich hadden. Tenminste nog een beetje fatsoenlijke koffie op vroege ochtend vergeleken met de oploskoffie.
Ik had een bus naar Brno gereserveerd, omdat ik liever niet de grens over wilden liften aangezien dat moeilijker kan zijn. Na een zwart ritje in de tram en wat gestres en speurwerk vond ik het platform waar mijn bus zou vertrekken. Na een half uur vertraging kwam er een aardig volle bus aan en wilde ik ergens gaan zitten. Ik werd meteen aangesproken dat die plek al bezet was dus liep ik verder. Achterin de bus waren nog 5 stoelen waarvan er 2 bezet waren. Ik vond een mooi plekje bij het raam en settelde mezelf. Na een half uurtje raakte ik in gesprek met de twee mannen naast me. Een was Pools en de ander was een Canadees. De Pool praatte erg zacht en moest na een half uur eruit in Katowice. Ik ging naast de Canadees zitten, zodat er geen mensen in de weg konden zitten voor ons gesprek. Roger was een wat oudere man met grijzig haar en een stoppelbaardje. Ik merkte al gauw dat hij interessante verhalen had over waar hij was geweest in de wereld. Ergens keek ik nu al op tegen hem, omdat ie onder andere per vrachtschip naar Barcelona was gekomen, om Spaans te leren en te reizen in Europa. Hij had vrienden in allerlei landen in Europa die hij had ontmoet tijdens het reizen. Het waren vaak mensen waarmee hij langere tijd doorbracht. Het waren mensen die hij echt had leren kennen en andersom. We vertelden allebei over gevoelens in diverse situaties. Hij vertelde dat hij 8 jaar geleden was gescheiden van z’n vrouw, omdat ie niet het gevoel had dat hij het uiterste uit zichzelf haalde. Desondanks was “Caroline” nog steeds een van z’n beste vrienden en zag hij haar elke dag in z’n bedrijf, omdat ze daar als administratief medewerker werkte, totdat hij met pensioen ging. Hij had een eigen bedrijf als elektriciën sinds z’n 29ste en dacht over klant relaties a la Intermax.
Roger vertelde dat hij een boekje bij zich hield waarin hij woorden opschreef die hij niet kende, zodat hij ze later kon opzoeken en eigen kon maken. Hij was sinds oktober 2015 aan het reizen en probeerde zoveel mogelijk nieuwe dingen te leren. Dit hoefde geen grote dingen te zijn. Aan het begin van deze reis had hij zichzelf aangeleerd om met links te schrijven. Het grappige is dat ik iets soortgelijks probeer de laatste tijd. Het poetsen van je tanden met je linkerhand bevordert de coördinatie, zodat je ook gemakkelijker met links kunt schrijven. En dat was waar het bij hem om ging. Constant uitdagingen vinden of ze klein of groot zijn, om het leven leuk te houden. Hij zei:
If you chain an elephant to a chain it can’t move anymore. If you then chain it to a string it still thinks it can’t move. We are programmed to think in boundaries and I don’t like that.
Dat is waarom hij van uitdagingen en kansen houdt. Hij beheerde 9 panden in Canada waardoor hij de mogelijkheid had om te reizen. Ondanks z’n financiële gesteldheid wilde hij alles proberen. Een goedkope Airbnb, een duurdere Airbnb, couchsurfing, car sharing (blablacar), reizen per bus, per trein, per vrachtschip, per Uber, per fiets. Hij was in Duitsland twee weken met een fiets op pad geweest met alleen twee zadeltassen. Hij had de fiets in Stuttgart gehuurd. Hij was naar een fietsenverhuur gegaan en vroeg of hij een fiets kon lenen om naar Berlijn te fietsen. De eigenaar vertelde dat dit helaas niet mogelijk was. Na een uurtje te hebben gekletst en gelachen bood de eigenaar zijn eigen fiets aan voor verhuur. Roger ging hiermee akkoord en fietste naar Berlijn.
Mensen zijn altijd wel bereid om te helpen, zolang je maar lacht. Er is slechts een klein percentage wat minder goede bedoelingen heeft.
Zo praten we over allerlei diepgaande, filosofische onderwerpen. Roger lijkt me de type man die wel is mediteert en dus vraag ik er naar. Mensen hebben bij mediteren al snel het idee dat je in kleermakerszit, zit, met je ogen gesloten en denkend aan niets. Helaas is het menselijk brein niet gemaakt om aan niets te denken maar dat is ook niet waar het om draait bij mediteren. Het gaat erom dat je je focust op 1 ding en als je gedachte afdwalen je dat zo snel mogelijk doorhebt. Roger mediteerde in de vorm van lezen, schrijven en als ie thuis in Canada was, een wandeling in de bergen. Hij probeerde ook om zo nu en dan z’n gemoedstoestand te realiseren. Veel mensen doen dat in de vorm van nummers. Een nummer 10 is erg gestrest en druk in je hoofd en op het moment dat je het je realiseert probeer je naar nummer 9 te komen. Hoe weet je dan wat nummer 10 en nummer 9 is? Dat merk je vanzelf, zei Roger… Roger dacht alleen niet in de vorm van nummers, omdat hij liever in kleuren dacht en dan wel in een volgorde die elektriciëns gebruiken. Ik herkende dit soort dingen, omdat ik daar zelf ook wel is over nadenk. Het was geweldig om met iemand te praten die ook van diepgaande gesprekken hield over het leven en die een gedachtegang had die extreem openstond voor nieuwe dingen en andere perspectieven, wat dat betreft is hij echt een voorbeeld voor me. Roger heeft me laten inzien dat je werkelijk de dingen moet doen die je leuk vindt en niet iets moet gaan doen met je leven wat je niet leuk vindt. Zorg ervoor dat je geen spijt van de dingen die je niet hebt gedaan.
Na 5 uur in de bus te hebben gezeten en 4 uur met Roger doorgebracht kwam ik aan in Brno en moest ik helaas uitstappen. Roger ging door naar Praag. We hadden onze e-mailadressen uitgewisseld en beide waren we het eens dat als we in de buurt waren van elkaar we niet moesten twijfelen en altijd welkom waren.
Roger is een 71 jarige Canadees waar ik heel veel respect voor heb en die ik hoop ooit nog in m’n leven een keer te zien. Hij heeft me laten zien dat de wereld niet kleiner wordt naarmate je ouder wordt. Het is puur hoe groot je hem zelf maakt, je moet er alleen wel wat voor doen. Met een onderbuik gevoel ging ik de bus uit en die dag en de dagen erna (en eigenlijk nu nog steeds) ben ik flabbergasted dat ik dit soort mensen ontmoet op reis. Dit zijn onder andere de mensen waaróm ik (alleen) op reis ga.
