De kracht van visualisatie
14 jaar was ik. Ik loop langzaam over het verlaten industrieterrein van Naaldwijk met de oude fiets van m’n moeder. Twee grote fietstassen achterop en een mandje voorop. Gevuld met folders en kranten. Het is winter en op dat moment voor Nederlandse begrippen koud. Hier en daar liggen restjes sneeuw van de afgelopen dagen. Tussen de restjes sneeuw breng ik kranten en folders rond op het industrieterrein die ik ‘s avonds thuis heb gebundeld bij elkaar. Omdat de kranten dun zijn kan ik geen handschoenen aan doen anders krijg ik ze niet te pakken.
Ik ken inmiddels de route. In m’n eentje loop ik langs de saaie bedrijven die veelal geen oog lijken te tonen voor de krantenjongen. Als ik bij Ladela naar binnenstap vraagt een lieve dame achter de kassa gelukkig of ik een warme mok chocolademelk wil. Wat ben ik blij dat ik even m’n handen kan warme aan de zoete warme cacao. Eenmaal opgewarmd rij ik weer verder, deur naar deur.
Dit is m’n tweede baantje en ook al is het weer bar en boos, het bevalt me beter dan in de tuin. Het verdient wellicht niet geweldig maar ik heb er een hoop voor over om op den duur m’n computer te kunnen kopen. Elke week is m’n pauze als ik bij de computerwinkel Powerchip naar binnen loop. Inmiddels word ik herkend door de verkopers want elke week sta ik te kijken bij m’n grote doel. Een computer van het merk Dell. Het prijskaartje is alleen veel hoger dan ik op dit moment in m’n spaarpot heb zitten. Voor deze computer moet ik 600 euro neerleggen maar ik ben vastberaden om deze computer van mij te maken.
Wekelijks struin ik door de kou over het stille en verlaten industrieterrein. Als ik niet aan het werk ben kijk ik dagelijks nog wel even op de website van Powerchip naar de mooie Dell computer. Hij zal van mij worden. En na maanden kranten lopen en geld sparen is het dan zo ver. Op vrijdag avond als ik weer eens m’n geld zit te tellen, tel ik raak. Zes honderd euro zit er in m’n spaarpotje. Door het dolle ren ik naar m’n moeder om te vertellen dat ik de computer kan kopen. Het is vrijdagavond dus dat betekent dat Powerchip nog open is. Ik smeek haar om met me mee te gaan om de computer op te gaan halen want zo ongeduldig als ik ben kan ik natuurlijk niet wachten.
Eenmaal aangekomen bij Powerchip herkent de verkoper me en als een Duracell konijntje kom ik trots vertellen dat ik eindelijk het geld heb voor de computer. Hij pakt de computer uit het schap en slaat hem aan bij de kassa. 600 euro in totaal. Ik open m’n spaarpot en alle 5, 10, 20 euro biljetten komen eruit eveneens als alle muntstukken. We tellen samen alle muntstukken na en als we klaar zijn komen we uit op 598 euro. Maar… Dat betekent dat ik 2 euro te weinig heb! Even zakt m’n droom in duigen. Gelukkig schiet m’n moeder de laatste 2 euro bij en met een ongelofelijk trots gevoel loop ik de winkel uit.
Elke week stond ik te kijken voor het schap naar de computer waarvan ik zeker wist dat die van mij zou worden. Ik visualiseerde elk moment van het ophalen, afrekenen en het gebruik ervan. Ik kende geen twijfel.
Dit is een reminder naar mezelf dat als ik iets wil, ik het waar kan maken.
Wat zou jij willen behalen dit jaar?
